Miłość Ci wszystko wypaczy

Żarcik, żarcik, polityka.

Kłamstwo, kłamstwo, statystyka.

Wpisuję w przeglądarkę: statystyki rozwodów.

Mijam media takie czy owakie, znajduję: Rocznik Demograficzny GUS za 2019 r. Postanowiłam go nawet przeczytać.

I że cię nie opuszczę, aż mi się nie znudzisz

Jestem politologiem, wiem lepiej umiem czytać statystyki. Wiem, żadna niezwykła umiejętność, każdy powinien umieć. Zgoda. Ale nie każdy umie ;)

Rzucę liczbami.

Statystyki rozwodowe na przestrzeni trzydziestu ośmiu lat kształtują się następująco: 

1980 r. – 39833,

1990 r. – 42436,

2000 r. – 42770,

2010 r. – 61300,

2018 r. – 62843.

Mamy to. Ale to tylko liczby, nic nam nie mówią, niczego nie obrazują – poza wyraźnym wzrostem, ale przecież to mnie nie dotyczy.

-Co jest, cholera – zaczepiam babcię, która ma doświadczenie z autopsji (z własnego doświadczenia, a nie z sekcji zwłok). – Czy ludzie już naprawdę nie wiedzą, z kim się żenią?!

-Albo wiedzą właśnie – mruczy babcia znad krzyżówki. – Albo właśnie doskonale wiedzą.

Na moim podwórku

Nie mam dobrych informacji. 

Albo jestem dziwna, albo towarzystwo mam dziwne. Albo, cytując klasyka, dziiiiwny jest teen świat.

Samotni – dotyczy obu płci: atrakcyjni, wykształceni, mądrzy, niezależni finansowo.

W związkach – na kartę rowerową lub na prawo jazdy. Z marginesem „i że cię nie opuszczę, aż mi się nie znudzisz” (tak, jakby ślub tego marginesu pozbawiał, he he. Zabawne szczególnie w kontekście tych powyższych statystyk). 

Małżeństwa – i tu mi się warsztat rozjeżdża, bo albo szczęśliwi, albo są bo są. Ciężko zweryfikować, bo granice są płynne, tak zwane życie jednych atakuje bardziej, innych mniej. Abstrahując od przyczyn, są ze sobą.

Póki co.

Ja sama ekspertem od małżeństw to nie jestem, bo na ślubnym kobiercu stawałam okrągłą liczbę razy (zero). Nie mniej jednak, jestem politologiem, więc wiem lepiej interesuje mnie przełożenie demografii na własne podwórko.

I ten niezwykle rajcujący aspekt psychologiczny.

Czyli: co stoi za samotnością – i tutaj sobie utrudnijmy – zarówno za samotnością singli, jak i za samotnością w związkach?

Przyczyn zapewne jest fefdziesiąt, ale ja poruszę dwie główne (moim subiektywnym zdaniem, rzecz oczywista):

•  strach

• lenistwo

Brzmi jak trzask patelni po policzku, prawda?

Mam głęboką nadzieję (i wiarę w ludzi!), że jednak statystyka mojego bardzo bliskiego podwórka przekłada się wprost proporcjonalnie na setki innych podwórek, dzielnic, miast, itepe, itede.

Dlaczego? Dlatego, że strach wygrywa tę rozgrywkę. I to nokautując lenistwo.

Strach jest do pokonania, mówię to ja.

Strach jest do oswojenia.

Czyli: taki pacjent rokuje. 

No i jak żyć, droga Redakcjo?

Jak najbardziej. Zanim zaczniesz się zastanawiać jak żyć, to po prostu zacznij żyć.

Banalne jak chleb z masłem. Miałkie jak przepyszna owsianka, którą z uśmiechem na ustach spożywam każdego dnia <3 (BLEEE)

Stoisz nad tą przepaścią, rozmyślasz, analizujesz, a życie ucieka i wcale z Tobą nie rozmawia. Nie pyta Cię o zdanie. Mijają dni, miesiące, lata… 

Nie puszczasz poręczy, bo się boisz, że spadniesz.

A co będzie, jeśli puścisz i dowiesz się, że doskonale umiesz latać? ;)

Miłość może pomóc Ci puścić barierkę (da Ci przysłowiowego kopa, fenyloetyloamina, jak każdy inny narkotyk), ale lecieć musisz sam ;)

Z okazji Walentynek życzę Czytaczom miłości… własnej :)

„Kochaj bliźniego swego jak siebie samego”.

Znajomym i nieznajomym małżeństwom życzę, żeby nie stali się kolejnym trybikiem w maszynie statystyk rozwodowych.

Samotnym życzę miłości, a sparowanym – mniej strachu (i nie budujcie statystyk rozstaniowych, chociaż chyba jeszcze takich nie ma ;) )

Mam dobre życie :)

Mam dobre życie.

Proste zdanie, tylko trzy słowa. 

Czy masz w sobie na tyle odwagi, by odnieść to zdanie do siebie
i wypowiedzieć je na głos?

Początkowo ten tekst miał nosić tytuł: „Nowy rok, stara ja”. Jednak postanowiłam, że wystarczy tego sarkazmu, bo jak tak dalej pójdzie, to niedługo sarkazm wyleje mi się z czajnika zamiast wrzątku.

Wystarczy „Mam dobre życie”. I niech to będzie podsumowanie mijającego roku, który w pewien sposób był przełomowy. 

Mocno wierzę w to, że wszystko jest po coś.
Wszystko ma swoją przyczynę i do czegoś prowadzi. 

Nie lubię łatwych dróg. Może to jest jakiś element masochizmu, ale uważam, że im trudniej coś zdobyć, tym większą ma to wartość. Być może myślę tak dlatego, że w dzieciństwie miałam wszystko nakładane na talerz i podstawiane pod nos. Z perspektywy czasu uważam, że nie jest to dobre. Bardziej doceniam te rzeczy, które zdobędę / wywalczę / wyczekam. Sama. Podstawianie pod nos gwałtownie się skończyło. Przyszło tak zwane życie – i nie pytało, czy ja, pyzata szesnastolatka, jestem gotowa na dorosłość. 

Nie byłam, co zrobić. Nadal nie jestem, nadal myślę o sobie tak, jakbym miała piętnaście lat. A metryka i lustro kłamią :) 

Potrafię poradzić sobie z wieloma sprawami. 

Nie wiszę na nikim ani emocjonalnie, ani finansowo. 

Oczywiście, nadal mam problem z tym, żeby prosić o pomoc. Żeby przyznać się komuś bliskiemu, że potrzebuję wsparcia. Opornie mi to idzie.

Wsparcia, ale nie wyręki.

Pomocy, ale nie przejmowania moich obowiązków.

Jestem wystarczająca. Wystarczam sobie. Nie musisz mi mówić, że jestem fajna, ładna czy mądra, nie musisz mydlić mi oczu. Wiem, jaka jestem. Jestem świadoma siebie. Jestem taka, jaka chcę być. Wystarczająca. 

I lubię je.

Lubię moje życie.

Przewrotnie to brzmi, prawda? Szczególnie w moim przypadku. A jednak.

Jestem tu i teraz.

Tu i teraz wiję gniazdo i się kokoszę.

Utrzymuję i pogłębiam relacje z bliskimi.

Mam dobre życie.

Zarabiam na chlebek i coś do chlebka.

Mam swój kawałek podłogi. Co prawda to nie jest apartament w luksusowej dzielnicy, tylko pięćdziesiąt metrów kwadratowych w spółdzielczym bloku z lat sześćdziesiątych, ale moje. Moje
i cześć.

Mam ciepło, wygodnie, na łeb mi nie pada.

Mam blisko do pociągu i dobry dostęp do lekarza.

Mam się kim opiekować.

Mam dla kogo żyć.

To dlatego śmiało mówię, że mam dobre życie. Że w perspektywie „tu i teraz” bilans wychodzi mi mocno na plus. Co więcej, zliczając wszystkie plusy i minusy z całego życia – nadal bilans wyjdzie mi na plus. :)

Bo to ja za swoje życie odpowiadam. Ja je układam i buduję. Dlatego jest dobre – bo jest moje.

Nie ma wymówek :)

Manna z nieba spadła tylko raz.